Overlijdensgedichten en teksten voor een uitvaart

Engel Michaël

Engel Michaël, daarboven op de kast,

Vrijwaar jij mijn familie van ongeluk en last?

Ik moet hen nu spijtig genoeg verlaten,

Hou jij ze vanaf nu een beetje in de gaten?

Zorg voor mijn zoon die van zijn vrouwtje houdt,

Bescherm mijn man, hij wordt ook al een beetje oud.

Lieve engel Michaël sta voor hen op wacht,
lieve engel Michaël, zorg dat ik gerust slapen kan vannacht.

Copyright Lady Hill

Dichtbij

Hoe breekbaar is het leven

Hoe kwetsbaar, hoe teer.

Nu jij hier niet meer bent,

besef ik dat temeer.

Ik wil je niet verliezen,

maar moet je laten gaan.

Ik draag je liefde met me mee,

maar voel opnieuw een traan.

Troost is de herinnering,

aan wie je was voor mij.

Diep geworteld in mijn hart,

blijf je altijd heel dichtbij.

copyright Tanja Helderman

Er is een vogel gestorven

Er is eens een vogel gestorven

en een goudvis is ooit doodgegaan

en ook het konijn van Marieke,

daarvan was ik ondersteboven,

ik wist toen dat dood kon bestaan.

Maar papa’s die mogen niet doodgaan,

niet mijn vader die groot is en sterk.

Wat moet ik daar nu mee aan?

Eerst dacht ik: hij slaapt alleen maar,

hij rust gewoon een beetje uit.

Maar hij is zo koud en hij zegt niets,

er is geen enkel geluid.

Hij is zo stil als de sneeuw

in de vroegte van de morgen,

zo leeg als de jas aan de kapstok.

Trok hij zo zijn lichaam uit?

Waar is hij gebleven sindsdien?

Papa, ben je een engel geworden,

een onzichtbare engel met vleugels?

Wil je dan mijn beschermengel blijven,

ook al zal ik je niet kunnen zien?

Zo zal ik je dichtbij me weten,

want papa’s die mogen niet doodgaan,

wel engelen worden misschien.

Heel even…..

Heel even, lijkt het door het lichtval
of door de wind
heel even weet ik
dat jij je hier bevindt.

Een streling langs mijn schouder
een vlam die plotseling dooft
een vlinder die blijft dralen
of zit het in mijn hoofd?

Heel even besef ik
jij bent altijd bij mij
voor heel even voel ik
het blijft voor altijd ” wij”.

copyright Ingrid Dettmer

Herinneringen

Dankbaar zijn we om de herinnering

Al doet het afscheid pijn.

Als om een waardevol geschenk

Van wat je voor ons hebt mogen zijn.

Dankbaar zijn we om al het mooie

Dat je ons hebt gegeven.

Zodat jij, zoals wij zijn,

In ons blijft verder leven.

Het is goed!

Bedenken dat het eigenlijk goed is,
Betekent niet dat ik je minder hard mis.

Is er een leeftijd waarop staat,
nu doet het geen pijn meer als iemand gaat?

Zat het je niet mee en zei je ik ben hier klaar.
Dan, ging alles plots weer goed en bleek niets minder waar.

Een heel lang en gezond leven lijkt ons allen fijn,
Maar eens dan komt de dag en dan lijkt lang plots veel te kort te zijn.

copywrite Lady Hill

Het kost niet zoveel…

Het kost niet zoveel iemand een glimlach te schenken,
Of je hand op te steken voor een vriendelijke groet,
Zo iets kan opeens de zon laten schijnen
In het hart van de mens die je zomaar ontmoet.
Het kost niet zoveel een hand uit te steken
Om een ander een beetje behulpzaam te zijn.
Een dankbaar blik is vaak de beloning,
Al was deze moeite voor u maar slechts klein.
Het kost niet zoveel om je hart wat te openen
Voor de mens om je heen in zijn vreugd en verdriet.
Wees blij, dat je zo wat kunt doen voor een ander!
Of is die ander je naaste soms niet?
Het kost maar heel weinig, je arm om een schouder,
Of alleen een maar een zachte druk van een hand.
‘t Is vaak voor de ander of hij heel even
In een klein stukje paradijs aanbelandt.
Het kost toch zo weinig om een andere te geven
Iets, wat je zelf toch zo heel graag ontvangt.
Liefde! Alleen maar door wat weg te schenken
Krijg je meer terug, meer dan je ontvangt.

Gedicht uit een Catharijneverhaal

Ik Mis Jou

Het daglicht schreeuwt
Ik ben verdoofd
Een wervelstorm raast door mijn hoofd
Toch is het stil naast mij
Ik mis jou
Mis jij mij

En ik weet niet wat ik zeg
En ik weet niet wat ik doe
Ik weet niet welke weg
En ik weet niet waar naartoe
Ik mis jou
Ik mis jou

Ik zie jou in een droom voor mij
Er staat een ander aan jouw zij
En langzaam breekt het beeld in mij
Ik mis jou
Mis jij mij

Een nieuwe dag
En alles verstomt,
Ik lig en wacht
Tot niemand komt
Ik wacht
Tot niemand komt

Ik mis jou

En ik weet niet wat ik zeg
En ik weet niet wat ik doe
Ik weet niet welke weg
En ik weet niet waar naartoe
Ik mis jou
Ik mis jou

copyright Stef Bos

Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij

Ik zou willen weten,

en het nooit meer vergeten,

hoe het daarboven met je is.

Ik zou willen vragen

tot in het einde der dagen,

of je het voelt hoeveel ik je mis.

Ik zou willen horen,

hoe je net als tevoren

verhalen vertelt over vroeger en toen.

Ik zou willen zwijgen,

om jou terug te krijgen,

al is het alleen maar voor een knuffel of een zoen.

Waar moet ik gaan zoeken

of ik jou nog kan bezoeken,

voor jouw lach, liefde en bestaan.

Waar schijnt de zon jouw licht,

straalt ze warmte op je gezicht,

is het dichtbij of ver van mij vandaan?

Ik schrijf je vandaag over al mijn vragen,

mijn herinneringen van alle mooie dagen,

ik wil je laten weten wat ik nog niet had gezegd.

Ik schrijf je vandaag over mijn tranen en al wat ik bedoel,

wil je laten weten hoeveel verdriet ik nu voel,

zo vele dingen zo vaak opzij gelegd.

Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij.

ik mis je in alle kleuren.

Ik zie je in bloemen

ik zie je in de zon.
Als ben je niet meer zichtbaar,

ik speur je warmtebron.
Steeds voel ik jou nabijheid,
steeds ben je om me heen.

Door wat we samen hadden
voel ik me niet alleen.

Vandaag begraaf ik jou in mij…

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m’n ogen en kijkt met mij
Neem m’n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
‘k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.

We zullen lachen en weer plannen maken
‘k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m’n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m’n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij

‘K zal 2 levens leven met jou in mij.

copyright Rob de Nijs

Jij ging naar de overkant

Jij ging naar de overkant

Jij ging naar niemandsland.

De veerman heeft jouw hart gewonnen

En ik, ik ben de dans ontsprongen

Ik zag jou in de verte

Je keek nog 1 keer om,

Ik zag jou in de verte,

Ik zag je dansen met de dood.

Jij ging naar de overkant

Jij ging naar het niemandsland

De veerman heeft jouw hart gewonnen

En ik, ik ben de dans ontsprongen.

copyright Stef Bos

jouw huis is mee gestorven

Een dak, 4.muren van steen,
Voor een buitenstaander lijkt het niets,
Maar ik voelde me er thuis, ging er zo graag heen.

De warmte, jouw aanwezigheid,
Ik voelde mij er thuis.
Altijd was ik er zeker van:
Dit was meer dan een huis.

Bij verdriet, geluk of plezier,
we wisten; op 1 plaats moesten we zij,
En die plaats? Wel, die plaats was hier.

Nu voelt alles vreemd en kil,
Een ruimte vol dozen en materiaal.
Bij het binnenkomen is het koud en stil

Tja, niemand die het kan verstaan,
Jij ging uit ons leven en plots..
Is onze thuis ook dood gegaan..

Lady Hill

Kijk naar het heden

Kijk naar het heden

 het is je leven

 je leeft Vandaag

 in deze korte tijdsspanne

 ligt al het wezenlijke

 van ons bestaan:

 de vreugde van groei

 de luister van leven

 de glorie van kunnen

Want Gisteren is herinnering

 en Morgen slechts een beeld

 Maar echt geleefd Vandaag

 maakt elke Gisteren

 tot een mooie herinnering

 en elk Morgen

 tot een beeld van hoop

 Kijk dus goed naar de dag van Vandaag

Kon ik maar even bij je zijn;…..

Kon ik maar even bij je zijn, gewoon zomaar heel even,
even met je praten over alledaagse dingen dingen in het leven.

Kon ik maar 5 minuten bij je langs gaan, of je even bellen, al was het maar vijf minuten,
om even over mijn werk te vertellen.

Kon ik maar even een berichtje sturen, zomaar 1 of 2, waarop jij heel vaak antwoord gaf met simpel OK.

Kon je nog maar even bij me komen, al was het maar heel even. Dan kon ik mijn verhaal doen en jij kon mij dan een bevestiging geven.

Kon ik je nog maar even spreken, eventjes naar je toe. Kon je nog maar tegen me zeggen dat ik het heus allemaal goed doe.

Dat is wat ik het meeste mis, die alledaagse dingen. Praten over van alles en nog wat, het zijn nu slechts herinneringen.

Als ik weleens onzeker was, dan pepte jij mij op. Dan gaf je me bevestiging en zei je “Kom op!”

Tranen weg, nu weer door, dat is altijd wat je zei. En ook al ben je er niet meer,
je leeft voort in mij.

copyright Linne

Mijn opa

Mijn opa was een opa zoals niemand heeft gehad,

Mijn opa was een…….. , mijn opa was een schat.

Ondanks dat de jaren verstrijken is mijn opa niet dood,

hij leeft verder in mijn gedachten, dan zit ik op zijn schoot.

Ik denk nog vaak aan hem, bijna iedere dag,

dan zie ik hem in mijn gedachten en hoor ik zijn lach.

Wij hadden een interactie, iets heel speciaal,

nu ik wat ouder ben herinner ik het mij helemaal.

Ik zou hem zo graag nog eens zien,

Dat is, weet ik, niet mogelijk, maar later wel, misschien.

Dan zou hij me zeggen: “je hebt het goed gedaan”,

Want op mijn fouten, daar keek opa mij nooit op aan.

Je ziet, het is zoals ik zei: Mijn opa is een schat,

ik wil hem dan ook bedanken voor alle jaren die ik met hem had.

Nanc

Ongeneeslijk ziek

Je bent ongeneeslijk ziek,
steeds verder val jij weg,
wat dokters ook proberen,
wat ik ook zeg.

Hoe hard je ook strijdt,
wat ik ook probeer,
ik hoor dokters zeggen,
hij haalt het niet meer.

Dan kom je ons te zeggen,
zet de apparatuur nu maar op stop,
ik heb genoeg gestreden,
ik ben echt helemaal op.

Dokters zetten heel zachtjes
alle apparatuur stil,
het doet mij zoveel pijn,
maar dit is wat jij wil.

Dan zeg ik zachtjes tegen jou,
je bent zo dapper en zo sterk,
heb nog eventjes geduld,
dan doet de tijd zijn werk.

Ik kijk naar jou,
jij kijkt me  aan,
nog 1 maal samen knuffelen,
dan laat ik jou gaan.

je sluit je ogen,
je mond valt dicht,
ik aai zachtjes over je hand,
steeds witter word jouw gezicht.

Ik voel dat ik moet huilen,
dan valt er een traan,
het dringt niet tot me door,
je bent nu echt bij me vandaan.

Dan hoor ik jou in gedachten zeggen,
jij bent zo dapper en zo sterk,
heb geduld met het verwerken,
dan doet de tijd zijn werk.

Ongrijpbaar:

Is dit iets wat ik echt beleef

Is dit een droom die geen reden heeft

Als ik ontwaak is dit weer voorbij

Dan sta jij weer bij mij

Ik zie je waar ik kijk

Voor eeuwig zij aan zij

Ook al is verdriet ongrijpbaar

Ik weet

Als ik aan jij denk en jij daar opeens…

Je ziel leeft voort in mij…

Als ik moe en vertwijfeld was

Bracht jij mij weer naar het groene gras

Jij was de glans in mijn grijze lucht

Gaf ik jou wel genoeg terug

Ik zie je waar ik kijk

Voor eeuwig zij aan zij

Ook al is verdriet ongrijpbaar

Ik weet

Als ik aan jij denk en jij daar opeens…

Je ziel leeft voort in mij…

………….Je ziel leeft voort in mij;….     

copyright Gene Thomas

pap

Nooit geen gein meer, nooit geen grap,

Nooit meer……. Nooit meer pap.

Nooit meer ……, nooit meer spelen,

Nooit geen snoepjes meer uit delen.

Nooit meer komen, nooit meer voor je zorgen,

Nooit meer na de dag van morgen.

Nooit meer eenzaam, nooit meer aldaar,

Ooit weer samen, met z’n allen bij elkaar.

Papa, welke ster ben jij?

Papa welke ster ben jij?
het zijn er zoveel, mij niet bekend
en niemand die mij kan vertellen
welke mooie ster jij bent…

Ik kijk omhoog naar de zwarte lucht
ik blaas wolkjes van de kou
maar er is geen ster die zachtjes zegt
Lieve meid, ik hou van jou

Papa, welke ster ben jij?
Ik moet nu slapen, ik ben moe
maar in mijn mooiste dromen
vlieg ik direct naar je toe…

copyright Marion Middendorp

Er is een vogel gestorven

Er is eens een vogel gestorven

en een goudvis is ooit doodgegaan

en ook het konijn van Marieke,

daarvan was ik ondersteboven,

ik wist toen dat dood kon bestaan.

Maar papa’s die mogen niet doodgaan,

niet mijn vader die groot is en sterk.

Wat moet ik daar nu mee aan?

Eerst dacht ik: hij slaapt alleen maar,

hij rust gewoon een beetje uit.

Maar hij is zo koud en hij zegt niets,

er is geen enkel geluid.

Hij is zo stil als de sneeuw

in de vroegte van de morgen,

zo leeg als de jas aan de kapstok.

Trok hij zo zijn lichaam uit?

Waar is hij gebleven sindsdien?

Papa, ben je een engel geworden,

een onzichtbare engel met vleugels?

Wil je dan mijn beschermengel blijven,

ook al zal ik je niet kunnen zien?

Zo zal ik je dichtbij me weten,

want papa’s die mogen niet doodgaan,

wel engelen worden misschien.

Papa’s sterven niet

Pappa’s sterven niet.
ze glijden hooguit naar de overkant.
Ze leven verder in wie blijft,
in woorden en gedachten
in verhalen, gevoel en tederheid.

Pappa’s sterven niet.
Ze blijven altijd in de buurt.
Je zien hen in de spiegel,
in een stukje van jezelf.
Je voelt hen in de pracht,
die het leven heet.
Pappa’s sterven niet.
Ze worden bewaarders van de tijd.

Onze band

Soms tik je tegen mijn raam,.

Een andere keer vlieg je een stukje met me mee.

Dan kletsen we wat en zijn we beiden tevree.

Niet omdat je hier niet meer bent 

Maar vooral omdat je mij zo goed kent.

Onze gesprekken zijn niet meer fysiek

Maar onze band is en blijft uniek.

Jouw beslissing

Bij dageraad bracht de zon ons je verhaal

dat begon met stralen van zelfstandigheid gebundeld tot vastberadenheid.

Creëren en ondernemen, geven en nemen, tot onbuigzame wil warmte, soms zo stil.

Een echtgenoot, een zoon, twee kleinzoons en een zus zoeken in de diepte van je handpalm de innige kus.

De onrechtvaardige strijd eindigde met verborgen spijt: geen leed dat leidt tot leven in onwaardigheid.

Je vastberaden beslissing viel erg zwaar alleen met ons allen samen draagbaar.

 De zon zal niet meer schijnen als weleer, elke ochtend doet pijn, keer op keer.

Maar in de stilte van de nacht houden herinneringen de eeuwige wacht. 

copyright John De Brabanter

Uw strijd is gestreden,

het leven was soms zwaar.

Maar uw liefde,

houdt ons allen bij elkaar.

Opeens heb ik een goed idee,

in gedachten neem ik een laatste foto van u mee.

Ik kijk nog een keer heel goed naar u,

‘klik’ zeg ik in mijn gedachten

Waar ben je nu daarboven?

Kijk je stiekem mee?

Of moet ook nog wennen,

 Net als ik aan het idee?

Waar ben je nu daarboven

En zie je ons nu hier?

Moet je lachen, tranen in je ogen,

Van verdriet of van plezier?

Waar ben je nu daarboven,

ken jij ook  het missen van?

Of weet je ook dat in je hart

Je niemand vergeten kan?

copyright Papierpleziertjes • Fem

Waar is de Hemel?

Weet iemand waar de hemel is?

Moet ik hier dan rechtdoor?

 Of na de regenboog rechtsaf,

 en dan nog langs het Engelenkoor?

Kom ik dan de gouden Fontein nog tegen?

 Of de plek waar ze de wolken wegen..

 Misschien zie ik zelfs het pad van zonnestralen

 Dan kan ik daar wat kracht uit halen

Ik zou graag eens willen kijken

Kijken hoe het daar is,

Naar iedereen die ik heb verloren

En telkens nog zo vreselijk mis

Dus, als iemand me laat zien hoe ik daar kom

Dan loop ik daar graag een stuk voor om

Til me op en neem me mee

Een stukje vliegen over de zilveren zee

Ik denk dat ik moet wachten, tot mijn eigen tijd gekomen is

Dan zal ik vliegen, springen en rennen naar diegenen die ik mis

Het weerzien zal fantastisch zijn, warme armen om me heen

En ben ik eindelijk na al die jaren, niet meer zo alleen.

copyright gedichtenstad

Zeg het vandaag!!

Wie weet wat morgen brengt

Wie weet waar jij dan bent

Nee, niemand kan voorspellen

Hoe de toekomst is gepland

Heb jij genoeg gezegd

Heb jij genoeg gedaan

Wat echt belangrijk is 

Waar alles echt om draait

Als dit je laatste dag zou zijn

En je nog één ding zeggen kon

Kijk dan niet terug met spijt

Laat alles nu maar los

Als dit je laatste dag zou zijn

Laat mij niet met die vraag

Zeg één keer dat je van me houdt

Maar zeg het dan vandaag

Wat als je nu nog wacht

Wat als het stopt vannacht

En jij niets hebt gezegd

Maar alleen maar hebt gedacht

Heb jij genoeg gezegd

Heb jij genoeg gedaan

Wat echt belangrijk is

Waar alles echt om draait

Als dit je laatste dag zou zijn

En je nog één ding zeggen kon

Kijk dan niet terug met spijt

Laat alles nu maar los

Als dit je laatste dag zou zijn

Laat mij niet met die vraag

Zeg één keer dat je van me houdt

Maar zeg het dan vandaag

Een laatste dag, een laatste kans

Een laatste lach, een laatste dans

We dansen tot de ochtend komt

Ik dans met jou de wereld rond

Vannacht zet ik een stap opzij

Hij is van jou en niet van mij

Ik zie je graag, mijn beste vriend

Jij had hier net iets meer verdiend

Als dit je laatste dag zou zijn

Je nog één ding zeggen kon

Kijk dan niet terug met spijt

Laat alles nu maar los

Jij

Alles ademt hier jouw ziel,

Zelfs de stilte kan niet liegen

Sinds je mij zo vlug ontviel

Heb je vleugels om te vliegen.

Je zweeft voort als een kommeet,

Door de stroom van mijn gedachten.

Tis alsof ik zeker weet

Dat je zit op mij te wachten.

Alles ademt hier jouw geest

Als ik opsta of ga slapen.

Jij bent zoals steeds geweest,

Mijn trouwste troostend wapen.

Als je sterft

Als je mij iets zou willen geven

Dan zou ik vragen

Sterf niet met mij

Omhels het leven

Je mag bedroefd zijn

Maar wanhoop niet

Verdrink niet in te groot verdriet

Als je mij nog iets wil schenken

Dan zou ik zeggen

Blijf de toekomst zien

Blijf hoopvol denken

Zodat je uitgroeit en voluit leeft

En het leven alle kansen geeft.

Beetje bij beetje

Beetje bij beetje moesten we jou verlaten

We konden uiteindelijk niet meer met je praten.

Die blik, die stilte, dat deed zo vaak zeer.

De mama van vroeger was je niet meer.

We zagen heel goed jouw stille verdriet,

Maar helpen konden we jou niet.

De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven,

de leegte zonder jou zal altijd blijven.

Maar veel fijne herinneringen verzachten onze smart

Voorgoed uit ons midden maar altijd in ons hart.

Je moest gaan

De dag brak aan

dat je van ons weg moest gaan.

Verloren, verdrietig vervolgen wij ons pad,

Hadden wij toch maar wat meer tijd samen gehad.

Afscheid nemen doet zo’n pijn,

maar we zijn blij dat je bij ons hebt mogen zijn.

Diep in mijn hart

Ik zoen je koude voorhoofd,

laat mijn warme hand er strelend overgaan.

Ik fluister je heel zachtjes toe,

dat al je wijze daden diep in mijn hart gebeiteld staan.

Het verlies voor het einde

Het verlies was er al voor het einde,

het verdriet voordat het afscheid kwam.

Toen die onzekere verwarring,

Bezit van jouw gedachten nam.

Maar als we je bezochten elke keer,

dan was er steeds die glimlach weer.

We voelden mee met jouw stil verdriet,

nu rouwen wij maar treuren niet;

Een leven nog zo klein en pril

 Een leven nog zo klein en pril,

een leven nog zonder eigen wil.

Nog veilig geborgen in moeders schoot,

vond jij in rust een stille dood.

Negen maanden had je bijna volbracht,

maar wij hebben tevergeefs gewacht.

Je was zo mooi, zo zacht zo fijn,

heel even mochten we bij je zijn.

Wij zullen je nooit vergeten maar,

hoeveel wij van je houden zal jij nooit weten.

Het zou een zachte dag worden

 Die ochtend in;…

het zou een zachte dag worden

De hemelsblauwe lucht kon niet merken,

Dat donkere wolken hem bedreigden.

Tot plots, alles zwart,

het onweer barste los.

En terwijl de regen plensde,

vloog een mooie kleine vogel,

die niets liever deed alles te ontdekken,

het oneindige tegemoet.

Al wat sterft zal bloeien 

De bomen komen uit de grond
En uit hun stam de twijgen
En ied’reen vindt het heel gewoon
Dat zij weer bladeren krijgen
We zien ze vallen op de grond
En dan opnieuw weer groeien
Zo heeft de aarde ons geleerd
Dat al wat sterft zal bloeien

en

Het leven heeft mij dag aan dag
heel duidelijk laten blijken,
de mooiste dingen die je ziet,
die zie je, zonder te kijken.
Ze blijven bij je bovendien,
je hebt ze met je hart gezien.

copyright Toon Hermans

Als ik kon

Als ik kon dan…
Kroop ik op mijn knieën
naar China en weer terug.
Dan legde ik alle wegen aan
bouwde ik een brug.

Als ik kon dan…
Vloog ik naar de sterren
en klom ik naar de maan.
Dan liet ik de zon weer schijnen,
de tijd liet ik even stilstaan.

Als ik kon dan…
Zocht ik bij de regenboog,
tussen de wolken en de lucht.
Dan vond ik je in de hemel
en haalde je terug.

Maar wat ik wil dat kan ik niet.
Ik moet je laten gaan.
Ik heb de leegte te accepteren.
Met jou bij mij vandaan.

De leegte mag ik vullen.
Ik vervolg mijn weg en ik vertrouw
en elke stap die ik verder maak
blijf ik verbonden met jou!

copyright Karin Anbergen

De dood is niets.

Ik ben alleen maar naar de overkant.
Ik ben ik, jij bent jij.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog steeds.
Noem me zoals je me altijd genoemd hebt.
Spreek tegen mij zoals vroeger, op dezelfde toon,
niet plechtig, niet droevig.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen.
Bid, glimlach, denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis,
zoals je altijd gedaan hebt, zonder nadruk,
zonder zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd geweest is.
De draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?
Neen, ik ben niet ver,
daar, aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
Droog je tranen en ween niet,
als je van mij houdt.

In alles….

In alles wat ik doe
draag ik je mee. 
Alles wat ik voel,
voel ik voor twee.

In alles wat ik zeg
roep ik je naam.
Overal waar ik sta,
zal ik er voor twee staan.

In alles wat ik zie
kijkt mijn blik voor jou. 
Kleuren van de regenboog,
de hemel stralend blauw.

Ik zal van je blijven houden
op deze wereld hier.
Verdriet overwinnen,
op zoek gaan naar nieuw levensplezier.

Met jou in mijn hart,
in mijn ziel, in heel mijn wezen 
zal je altijd bij mij zijn
en mijn vreselijke wond genezen.

copyright Karin Anbergen

Het afscheid,

 Elke middag is een afscheid van de morgen,

Elke morgen is een afscheid van de nacht.

Ieder afscheid zal je een beetje pijn bezorgen,

 Het is of je na een afscheid toch nog wacht.

Als je een allerlaatste afscheid hebt genomen,

 Blijft degene die vertrok je toch steeds bij,

Ook al weet je dat hij niet terug zal komen,

 In gedachten staat hij altijd naast je zij.

Ieder afscheid kost een stukje van je leven,

 Omdat ergens toch wat liefs verloren gaat,

Alles wordt een mens maar tijdelijk gegeven,

 Je verliest iets, als een geliefde je verlaat.

 Hoeveel deuren heeft een mens al niet gesloten,

Achter elke deur rust een herinnering

Waarvan je samen zo dikwijls hebt genoten,

 Ieder afscheid is een soort ontmoediging.

Maar toch gaan er ook weer altijd deuren open,

Zie je weer een lach en druk je weer een hand,

 Komt een stukje toekomst naar je toe gelopen,

Zet je het gemis maar even aan de kant.

Afscheid nemen is dus ook opnieuw beginnen,

Ook al draag je het verleden met je mee,

‘t Leven leert je ieder afscheid overwinnen,

En dat is toch een bemoedigend idee!

Ik zal aan je denken.

 Je ging,

maar je bent niet echt dood,

Want ik zal aan je denken.

Als het leven arbeid vraagt,

en ik moe ben maar voldaan,

dan zal ik aan je denken.

Als ik de waarheid hoor,

en de eenvoud gadesla,

dan zal ik aan je denken.

Als het even moeilijk wordt,

maar humor helpen kan,

dan zal ik aan je denken.

Als ik eenzaam achterblijf,

en de herinneringen niet meer delen kan,

dan zal ik aan je denken.

Als op een dag,

Ik ook ooit moet gaan,

Dan zal ik aan je denken.

Levensboom

Als je aan een boom zou vragen;

hé boom, sta jij nou graag alleen?

Dan zou hij, denk ik, zeggen:

geef mij maar boompjes om me heen.

Zou je aan vader vragen:

hé vader, sta je graag alleen?

Dan zou hij, denk ik, zeggen:

geef mij maar mensen om mij heen.

Als je aan een boom zou vragen:

aan wie geef jij het leven door?

Dan zou hij, denk ik, zeggen:

daar heb ik nou mijn takken voor.

Zou je aan je moeder vragen

aan wie geef jij het leven door?

Dan zou ze, denk ik, zeggen:

ja kijk daar heb ik jou nou voor.

Zou je aan oma vragen:

jouw leven, waar komt dat vandaan?

Dan zou ze, denk ik, zeggen:

van oma’s die niet meer bestaan.

Dus bomen zijn als mensen:

geen van twee staat graag alleen;

in kinderen en in takken,

zo groeit er leven om je heen

Jij, je vader en je moeder

dat is een soort van levensboom;

die tak een eindje verder,

dat is een tante of een oom.

Maar die opa’s en die oma’s

die jaren terug gestorven zijn?

Ja kijk, ik zal maar zeggen,

dat zullen wel de wortels zijn.

Onderweg naar iets?

Zijn wij onderweg naar iets

Of is het maar een reis naar niets?

Leven tussen vreugde en pijn,

zou dat werkelijk leven zijn?

Is het leven;…….zomaar leven,

of een deel van een groot plan?

Soms kom je iets eeuwig tegen

en heel even denk je dan.

Dat het licht weer op kan stralen

uit een diepe duisternis.

En dat leven wordt geboren,

uit al wat al gestorven is.

Ze zeggen….

Ze zeggen zoveel. Dat het went.

Dat de tijd een helende mantel is.

Zoveel dat het overgaat als griep,

Vervaagt in het stof van de dagen.

Maar het blijft hangen als mist op

Mijn haar. Ik overwinter in verdriet

Om hoe het was, had kunnen zijn.

Jij bloeit liever dan ooit voordien,

Met nog zachtere kleuren van leven,

Hoewel ze zeggen dat het niet mag.

Ze zeggen zoveel. Of liever nog niets.

En dat went nooit.

Tot aan de poort

Tot aan de poort heb ik je vergezeld,

jij ging naar binnen; ik bleef buiten staan.

Ik keek je na, verbijsterd en ontsteld,

en tastend ben ik hier mijn weg gegaan.

 De wereld was te groot voor mij alleen,

en alles wankelde, elk woord deed pijn.

En daar waar gisteren de zon nog scheen

 hing nu een ondoordringbaar mistgordijn.

 Een golf van wanhoop stormde op mij aan,

maar willoos ging ik verder, moe en mat;

en in een zee van leed was ik vergaan

Als ik de steun van mijn familie en vrienden niet gevoeld had.

Zachtjes, heel zachtjes

Zachtjes, heel zachtjes

Ben je van ons weggegleden.

Stilletjes, heel stilletjes

Heb je jouw strijd gestreden.

Dag na dag

 heb je afscheid van ons genomen

Meer en meer leefde je in vreemde dromen

Nu zijn die dromen voorbij

Wees niet bevreesd.

Je bent nu vrij!

Weggaan is iets anders

 Weggaan is iets anders

dan het huis uitsluipen

en zacht de deur

dichttrekken achter je bestaan

en niet terugkeren.

Weggaan kun je een beetje beschrijven

als een soort van blijven.

Niemand wacht want je bent er nog,

niemand neemt afscheid

want je gaat niet echt weg.

Als ik je naam in het zand had geschreven

 Als ik je naam in het zand had geschreven,

hadden de golven hem na korte tijd uitgewist.

Als ik je naam in een boom had gegrift,

was de schors met de tijd vergaan.

Als ik je naam in marmer had gekapt,

was de steen na veel tijd gebroken.

Maar ik heb je naam in mijn hart geborgen,

en daar wordt hij voor de eeuwigheid goed bewaard.

Wanneer je doodgaat hoef je niet te sterven.

 Wanneer je doodgaat hoef je niet te sterven,

als er maar enkele mensen je liefde en warmte erven.

Wanneer je sterft, verdwijn je niet

want zo vele herinneringen blijven,

ook na de fase van verdriet.

Afscheid nemen is een wandeling

en daar waar de wolken in de hemel schuiven,

blijf je staan en kijkt om,

want je wil nog even wuiven naar je kinderen en kleinkinderen,

familie en vrienden.

In jouw ogen speelde ’t licht

 In jouw ogen speelde ’t licht,

van duizend zonnestralen.

nu aan het einde van je plicht

is men je komen halen.

Ik zag op jouw allerliefste gezicht,

omkranst door grijze haren.

Zozeer de stempel in je gezicht,

van al die harde jaren.

Nu zijt ge stilletjes heengegaan,

ver weg van alle zorgen.

Jouw liefde blijft voor ons bestaan,

diep in ons hart geborgen.

copyright Jan Van Nijlen

Ik ga op reis

Ik ga op reis, zonder bagage, helemaal alleen
Ik ga op reis en ik weet nog niet waarheen
Achter mij voel ik groot verdriet
van al diegenen die ik achterliet

Ik sta voor de scheiding met het nieuwe land
Voor de brug, de schakel met de overkant
In de hemel regenbogen vol kleuren, als poorten die me met vreugde onthalen
Het licht komt naar me toe en alles lijkt te stralen

Ik voel nog twijfel, zal ik de brug overgaan?
De brug, de schakel met mijn nieuwe bestaan.
Mijn hart zegt “blijf” en “geef je over”.
Vol vertrouwen wil ik verder gaan,
op weg naar mijn nieuwe leven

Op het moment, als ik me helemaal overgeef
Lijkt het wel alsof ik heerlijk zweef
Ik voel de liefde aan de overkant
Ik zie de anderen, die reiken naar mijn hand

Ik zie het witte licht, dat in de verte schijnt,
en ik voel dat alle angst in mij verdwijnt
Diep van binnen, voel ik warmte mij omringen
Waardoor ik vol vertrouwen mijn nieuwe leven ga beginnen

Je vindt me terug in de wind.

in de zomer blaas ik door je haren,

dan zorg ik voor verkoeling.

meestal blaas ik zacht

soms harder dan mijn bedoeling.

Af en toe werk ik wel eens tegen,

Maar heel vaak met je mee,

Dan blaas ik je in de rug

Zodat je lopen kan voor 2.

En zo ben ik er altijd,

Ook al zie je me niet,

Dan blaas ik je tranen droog,

wanneer je huilt van verdriet.

Afscheid

Gisteren was je nog hier,
vandaag niet meer.
Hoe moet ik nu afscheid nemen,

als ik niet meer kan zeggen tot een volgende keer?

Waar kan ik je vinden?
In een wereld hierboven, is het daar?
Maar misschien zijn al die verhalen ook helemaal niet waar.

Misschien moet ik je zoeken, in de bomen, de regen of de wind,
of zit je ergens verscholen op een plaats waar niemand je vindt?

 
Van 1 plaats ben ik zeker, bij alles wat ik doe,
Je zit heel diep in mijn hart, en zo neem ik je overal met me mee naartoe.

copyright Hilde Massaer

Alles is ons maar te leen.

Ze zijn ons maar geleend,

de vele mooie dingen,

die lief, vertrouwd en veilig

 ons dagelijks omringen.

Het is ons maar geleend:

gezondheid, welvaart, het leven.

En wij, wij pakken het aan,

als was het ons voor eeuwig gegeven.

Ze zijn ons maar geleend

die vele aardse dingen.

De enige eigendom die we echt hebben

Zijn de mooie herinneringen.

Ooit kom ik je weer tegen

Lopende over hemelse wegen

Waar ik nu ben in beland

Ruikt het heerlijk naar de bloesem.

Strijkt een vlinder neer in de palm van mijn hand.

Alles geeft hier rust en vrede,

ben verlost ook van mijn pijn.

Oude bekenden kom ik tegen,

toch wel fijn dat zij er zijn.

Grote bomen langs de paden,

bladeren ruisend als de zee.

Pak mijn hand wil ik je zeggen

En kom even met mij mee.

Nooit heb ik beneden geweten

Dat het hier zo mooi zou zijn.

Alleen jullie daar achter laten,

Jullie verdriet, dat doet me pijn.

Blijf nog maar even beneden,

Ik ben hier nog niet klaar.

Ik ga, voor jullie de mooiste bloemen plukken,

En dan wacht ik jullie ook op, echt waar.

Dan komen wij weer samen,

heb ik een mooie bos in mijn hand.

Dan toon ik jullie al dit moois

in dit mooie hemelland.

Als een vogel…..

Als een vogel vlieg ik

Soms lijkt het alsof ik zweef

Al spelend met de wind

Voel ik dat i leef

Ik merk de warme zonnestralen

Ik ruik iedere bloemengeur

Ik ben verrast door de intensiteit

Van de diversiteit aan kleur

Ik wil me dit herinneren

Dit prachtige moment

Voor een tijd die misschien komt

Wanneer ik niet zo vrolijk ben

Ik plaats het in een doosje

Met een gouden lintje en dan

Weet ik precies op welke plek

Ik deze kleuren weer vinden kan

Ik ben dankbaar voor deze blik

Ik kijk verwonderd en ben blij

Ik sla mijn vleugels uit

Ik voel me van zorgen verlost en vrij.

Dag opa

4 handen werden 2,

2 zielen werden 1

Triljoen mooie woorden

maar voor dit moment geen 1

Oma laat je achter,

samen, niet alleen.

Ook al ben je ver van hier,

ze heeft ons nog om haar heen.

Ik vind je lief, lieve opa

ga maar weg en rust heel zacht.

De herinneringen aan vroeger

geven mij de kracht.

Om je los te laten

je te laten gaan.

En je toch vanbinnen

dicht naast me te laten staan.

Dag Opa

Als ik dood ga….

Als ik dood ga,

Bel niemand op

houd mijn dood voor iedereen stil.

Zend geen brief en brand geen kaars

dit is wat ik wil.

Als ik dood ga

Vertel geen mens

over die grijzende lok.

Schud mijn kussens op,

verban de muis naar haar hok.

Als ik dood ga,

Ben ik niet echt dood

Dat moet je weten,

Het is heimwee die je voelt,

dood ben ik pas als jij mij bent vergeten

Als ik dood ga,

Ben ik ook niet weg

Dat moet je weten,

Tis maar een verlangen waarnaar je hunkert,

dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.

Ik zou je wel nog iets willen vragen,

Als je mij echt iets wil geven,

Sterf niet met mij,

Maar omhels het leven.

Als je mij mist,

Wanhoop niet,

Je mag bedroefd zijn,

Maar verdrink niet in te groot verdriet.

En als laatste wou ik nog zeggen,

Als je mij nog iets wil schenken:

Blijf de toekomst zien en

Blijf hoopvol denken.

Want ik wil dat je uitgroeit,

Dat je volop leeft,

Dat je een toekomst schrijft,

En het alle kansen geeft.

De dood

Hij zal jou niet overslaan.

Nergens belde hij ooit aan

Nooit de vraag: ’Kom ik gelegen?’

Stoot zijn zeis overal tegen.

Geeft je te weinig tijd om te gaan,

Laat zijn koffie ongegeneerd staan.

Beloftes worden niet gedaan

Je hoeft enkel met hem mee te gaan.

Hij zal nooit zijn voeten vegen.

Op de vraag waarom, wordt stuurs gezwegen

Je bent opeens zo moe,

Het te doen werk doet er niet meer toe.

Hij zegt: je wist toch dat ik ooit zou komen,

Ik laat je slapen zonder dromen.

De grote eik

De wind blies hard dag en nacht,

De herfst kreeg zijn bladeren in zijn macht.

Zijn takken vielen, de ouderdom deed zijn werk,

En toch bleef de eik, groot en sterk.

De eik hield zijn wortels stevig in de grond,

Terwijl andere bomen sneuvelden in het rond

De wind gaf op en vroeg ontdaan;

Hoe komt het toch dat jij blijft staan?

De eik vertelde: ik weet heel goed,

dat jij mijn takken breken moet.

mijn bladeren elke winter verjagen wil,

ervoor gaat zorgen dat ik het koud krijg en kil.

Maar mijn wortels diep en sterk,

stellen, sinds mijn geboorte, alles in zijn werk.

Zij zijn het die me maken,

Een basis waar niemand aan kan raken.

Tot nu bleef ik me af vragen,

Hoeveel ik uiteindelijk zou kunnen verdragen.

Maar vandaag kwam ik erachter, met dank aan jou,

Dat ik nog sterker ben dan ik ooit hopen zou.

copyright Hilde Massaer

De koffie geurt

De koffie geurt in de keuken,

Ma die op ons wacht,

Altijd voor ons klaar,

Iedere dag, elke nacht.

Tijd verstrijkt,

De oude tafel wordt te klein,

Toch koesteren we ze met kinderlijk verlangen,

De warmte en gezelligheid, die er nog altijd zijn.

Vader aan het venster,

Kijkende op “zijn straat”,

Moeder aan het aanrecht,

Tussen het vuur en de vaat.

En nu is het venster leeg,

de aanblik doet me zeer.

De plaats in de keuken verlaten,

de koffie geurt niet meer

En daar, in een hoekje in de gang,

2 paar sloefen, een van hem en een van haar,

Onder de oude spiegelkast,

Te wachten op elkaar.

De tijd

De tijd;…….

Wat is de tijd een raar fenomeen.

Voor diegene die wacht duurt hij te lang,

Voor diegene met wie het goed te snel,

En toch,

toch laat hij zich door niemand afremmen,

toch laat hij zich door niemand opjagen.

De tijd……

Een raar fenomeen,

door sommigen gehaat,

door anderen geliefd

Maar voor ons allen een onontkoombaar iets.

December

December komt voor iedereen,

Bomen zuchten in de wei,

Takken gaan gebukt onder de kleuren van een droef gewei.

Het ruisen van oude dromen,

Overstemd door verstild verdriet,

Blauw, rood en groen, meer niet.

En tijdens deze halve regenboog,

Enkel zichtbaar ter plekke hier,

glijdt de maan geluidloos naar haar laatste kwartier.

Duizend stille woorden in een boeket

Leen me duizend stille woorden

En ik schrijf je een boeket

Dat ik in een vaas vol tranen

Voor het raam heb neergezet

Elke bloem is een gedachte

Is een naam, een stem, een ding

Elke tak een kostbaar teken

Van al jouw herinnering

Zit ik in een ruimte vol frustratie,

Stil en somber in de nacht,

Dan staat die mooie bos vol kleuren

Als een heilsoldaat

Op wacht.

Leen me duizend stille woorden

En ik schrijf je een boeket

Ik heb het in een hart vol liefde

Binnen handbereik gezet.

Op sterven staat geen leeftijd

Bedenken dat het eigenlijk goed is,

Betekent niet dat ik je minder hard mis.

Is er een leeftijd waarop staat,

Nu doet het geen pijn meer als iemand gaat?

Zat het je niet mee en zei je: ik ben hier klaar,

Dan ging alles plots weer goed en bleek niet minder waar.

Een heel lang en gezond leven lijkt ons allen fijn,

Maar eens dan komt de dag en dan lijkt lang plots veel te kort te zijn.

Oud worden

Je haren niet meer zwart,

Ze kleuren langzaam grijs.

Je kleurt ze terug en denkt

Ik raak niet van de wijs.

Je ouderdom rukt langzaam op

Een stapje elke dag

Je handen worden wat beverig,

Maar stralend blijft je lach.

Je spieren steeds wat stijver,

je geheugen wordt traag.

je struikelt over stenen

je ziet de wereld vaag.

Je oren horen plots niet meer

Wat er wordt gezegd.

Je eet veel minder dan normaal

Maar je aandacht die blijft echt.

De tijd eet van jouw hersenen

Er vallen gaten in.

Zelfstandig wonen

Dat zit er niet meer in.

We moeten je verhuizen

Een afscheid van jouw thuis.

Nu zit je in een kamer

Van een verpleegtehuis.

Je woorden worden moeizaam

Met eten krijg je hulp.

Je lacht nog wel naar ons,

Maar kruipt meer in je schulp.

Waar is die mooie stoere vrouw

Die overal op af ging.

Die wandelde en boeken las

En zei: dit is mijn ding.

Zij is niet meer

En toch nog wel.

Ik kijk je vragend aan.

Naar waar is die levendige geest van jou gegaan

Plots is ook jouw laatste

Zijn gegaan,

Ik wens je rust

En voel een traan.

Nooit meer kind zijn

Mama ik mis je zo…

Bij wie moet ik nu mijn verhaal doen?

Wie luistert ernaar zoals jij?

Wie pept me op als ik onzeker ben?

En als ik het moeilijk heb…wie staat me bij?

Mama ik mis je zo

Wie kent me zoals jij me kende?

Wie houdt er van me zoals jij dat deed?

Wie vraag ik nu om raad?

Wie kan ik nu bellen als ik het niet weet?

Mama ik mis je zo. …

Bij wie kan ik gewoon even huilen?

Bij wie kan ik gewoon even klagen?

Wie is er onvoorwaardelijk voor me?

Aan wie kan ik echt alles vragen?

Mama ik mis je zo…

Niemand kan jou vervangen

Niemand houdt zoveel van mij als jij

Dat kan ik ook van niemand verlangen

Jij was er onvoorwaardelijk voor mij

Bij jou kon ik helemaal mezelf zijn

Even nog een kind als ikdat wou

Of als ik dat even nodig had

Ook al ben ik een volwassen vrouw

Maar nu jij er niet meer bent

Is dat allemaal voorbij

Nu kan ik nooit meer kind zijn

Zonder een moeder zoals jij…

Ik weet niet of ik dat wel kan…

Maar die keuze heb ik niet…

Nu moet ik verder leven…

Alleen met mijn verdriet.

Want ook al heb ik nog een lieve vader en een prachtig kind.

Een fijne zus, een geweldige man

Het is gewoon niet te vergelijken.

Er is niemand die jou vervangen kan

Want met dat jij bent gestorven

Ben ik ook een stukje van mezelf kwijt

Het af en toe nog kind kunnen zijn

Is nu toch echt verleden tijd.

Nee nooit meer kan ik kind zijn….

Dit is niet wat ik wou …

Nooit meer even alles vergeten…

Hoe moet ik nu verder zonder jou…

Voor de rest van mijn leven…

moeder van een prachtig kind

Maar als kind zonder moeder

En dat is wat ik juist zo moeilijk vind ….

Ouder worden is een gunst

Ouder worden is een gunst

Ouder zijn een kunst.

De één ondergaat het gelaten,

De ander hekelt het en zal het haten.

Er zijn er die het vullen met klagen,

Anderen die de last stilletjes dragen.

Een zeldzame geniet dankbaar,

Een ander is er echt mee klaar.

Ouder worden, het is een gunst het wordt vaak gezegd.

Waarschijnlijk omdat het voor zo vele anderen niet is weggelegd.

En toch hoor ik zo vaak: kon ik maar gaan,

En verwonder ik mij over diegenen die de kunst wel hebben verstaan.

Nooit meer is altijd

Het heeft nu lang genoeg geduurd

Dat je dood bent,

Kom maar weer terug

Ik wil dat iedereen je kent.

Want nooit meer

Kan ik niet voelen,

Ik kan er niets bij denken

En begrijp niet wat ze ermee bedoelen.

Misschien helpt het als ik

Eerst probeer te zorgen

Dat ik het red

Tot morgen

En dan weer een dag erbij

Misschien soms drie

Zodat ik je in stukjes mis

En steeds het einde zie.

Want nooit meer

Is altijd

En dat is te lang

En Ik wil je niet echt kwijt

Plots rolde er een traan  

Op een onbewaakt moment

Zomaar ineens, midden op de dag.

Rolde er een trieste traan,

heel voorzichtig en heel zacht.

Kwam het door dat ene liedje

of mijn gedachtes van ooit en toen.

Herinneringen van een tijd,

die ik nooit meer kan overdoen.

Ik weet nog wat wij zoal deden,

en dat jij voor het leven ging.

Hoe je sprak en hoe je zong

gelukkig en vol verwondering.

De leegte zal nooit meer verdwijnen,

mijn hart is gehavend en mist een kind.

Dan kan het soms wel eens gebeuren

Dat een traan de ruimte vindt.

Niets is meer hetzelfde

Sinds jij er niet meer bent


Zijn de dagen zonder jou


pijnlijk,ongekend

Niets Is meer hetzelfde

Mijn hart pulseert van pijn

Ik zou je willen voelen

Nog één keer bij je zijn

Niets Is meer hetzelfde 

De glans is er vanaf

Met weemoed denk ik terug

Aan alles wat jij gaf

Niets Is meer hetzelfde

Al draait mijn wereld door

Ik adem Tranen uit

Omdat ik Jou verloor 

Nee, niets Is meer hetzelfde

En toch Jouw liefde lacht

In alle Mooie dingen

De vreugde Die jij bracht

Nog even samen

Het is midden in de nacht, ik zit stilletjes naast jouw bed,

wetende dat je binnenkort gaat sterven, het zorgpad is nu ingezet.

Dus nu zit ik hier te waken, in de stilte van de nacht.

Jouw hand nog in de mijne en ik fluister zacht…

Mama ik ben bij je, ik ga nergens heen,

tot het einde blijf ik bij je, ik laat je niet alleen.

Je ademhaling hoor ik gaan, het is een vertrouwd geluid,

een teken dat je er nog bent, je ademt in en ook weer uit.

Het voelt vertrouwd om hier zo dicht bij jou te zijn

en ondanks dat het verdrietig is, voelt het toch ook fijn.

Het is een intiem moment

wij met zijn tweetjes, nu je er nog bent.

Stilletjes geniet ik van het samen zijn

nog even jou voor mij alleen en dat vind ik fijn.

Ik kom tot rust en voel me vredig, een lied komt in mijn hoofd.

Ik zing het zachtjes in de nacht, een lied dat trouw belooft…

Stil…mijn ziel…wees stil, zo passend op dit moment.

Ik zing het zachtjes hier voor jou, nu jij nog bij me bent.

Het geeft me rust…rust in deze nacht.

Misschien jouw laatste uren, voordat de hemel wacht…

Ik koester dit moment…

nu jij nog bij me bent…

nog even dicht bij jou zo fijn…

ons laatste samen zijn..

Nergensland

er is een man vertrokken uit de gebroeders blommestraat

hij heeft de binnenweg naar nergensland genomen

zijn stoelen zullen zwijgen als de dragers komen

voor zijn petunia’s in potten valt de regen veel te laat

tussen de glasgordijnen staat een poedel uit te kijken

er komt een bus voorbij, schoolkinderen worden ingeladen

een uitgelaten harley davidson knettert zijn aubade

de merel zingt zoals hij zingt in alle buitenwijken

de krantenboer heeft een gazet van antwerpen op overschot

een ossentong wordt grijzer in de koelkast van de slager

een slingeruurwerk tikt intussen een paar tellen trager

de fluxysman noteert: op nummer 49 is de bel kapot

geen zoon in zwitserland, geen dochter in de drôme

opent de zwartgerande kaart waarop te lezen staat:

er is een man vertrokken uit de gebroeders blommestraat

hij heeft de binnenweg naar nergensland genomen

Soms gebeurt er iets in je leven.

Soms gebeurt er in je leven,

Iets dat je ontzettend raakt.

Alsof een deur die wordt dichtgeslagen

Iets dat alles anders maakt.

Je wordt gekwetst,

Het doet veel pijn.

Het oude is verandert

Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Als een rugzak vol met stenen,

draag je het altijd met je mee.

En niemand die je vraagt tijdens het lopen,

Kom eens even hier, hé.

Wat loop jij daar toch te zeulen,

Geef je tas maar even hier,

Ik draag ze wel wat verder,

Maak jij nu even plezier.

Het hoort enkel bij JOUW leven,

Het wordt nooit meer zoals het was.

De tranen in je ogen

Weerspiegelen de stenen in je tas.

En dan worden de stenen lichter

alsof je aan ze went.

Ze horen bij je, voelen vertrouwd,

Omdat je ze al jaren zo kent.

Vanaf dan loop je een nieuwe weg,

je bent dezelfde niet.

Jouw succesverhaal wordt geschreven

Op oude tranen van verdriet.

En zo zorgt dat oud gebeuren,

Wat je ontzettend raakt,

Net voor DIE gouden sleutel

Die nieuwe deuren open maakt.

Laat de regen maar komen

Ik loop naar huis en voel de regen,

Steeds meer druppels op mijn jas.

Het is niet erg, ik kan er tegen,

Even denk ik na en vertraag mijn pas.

Koude druppels op mijn huid,

ik kijk verlangend naar omhoog,

Het maakt me helemaal niet uit,

De zon schijnt me straks wel weer droog.

Dus laat de regen nu maar komen,

Laat het maar gieten in stromen,

Laat de regen maar komen

Ik heb jou voor altijd in mijn dromen

Voor altijd…..

Bij ieder afscheid valt een traan

Als jij je hart aan iemand bindt

Wij wie je al je liefde vindt

Zal dit ooit overgaan

De tijd bepaald alleen wanneer

Het hoe, waarom, ook elke keer

Denk daar maar niet even aan

Maar als die trein voorgoed vertrekt

Naar een hemelse plek

Is het een enkele reis

Zal jij diegene ooit nog zien

’t Is de hoop, maar heel misschien

Ooit in het paradijs

Bij ieder afscheid valt een traan

Je moet iemand laten gaan

Die jij liever bij je had

Jouw hart voelt zoveel stille pijn

Jij wilt bij die ander zijn

Die jou zoveel liefde bracht

Voor jou schijnt nu de zon niet meer

Al verschijnt die op een keer weer aan de horizon

Geef je een plaats aan jouw verdriet

Ook al denk je nu van niet

Vraag jij je af waarom

Ook al ben je niet meer bij ons,

Ook al ben je niet meer bij ons

heb je het leven los gelaten.

Je bent en blijft diep in ons hart,

daar zal je ons nooit verlaten.

Het is echt zo onwerkelijk

en het doet zo veel pijn,

mijn tranen vloeien rijkelijk

omdat je hier niet meer kan zijn.

Elke dag het gevoel van missen,

bij de allerkleinste dingen,

er zijn zoveel mooie herinneringen,

ze komen spontaan, ik kan ze niet bedwingen.

En zo bewaar ik de mooie beelden,

Ik wil ze nooit meer vergeten.

Maar mam, het valt me wel echt zwaar,

dat mag je zeker weten.

Onder een dak van miljoenen sterren

Onder een dak van miljoenen sterren

Gekoesterd in het licht van de maan,

Lees ik duizend berichtjes

Hoor ik zachtjes jouw naam.

Iedere ster brengt een boodschap

aan herinneringen met zich mee

aan de dagen die we hadden

en de dingen die je dee

elk signaal omarm ik met blijdschap

ook al is het nog zo klein,

want het zegt me met zo veel liefde

dat je altijd in mij zal zijn.

Nooit meer pap

Nooit geen gein meer, nooit geen grap,

Nooit meer……. Nooit meer pap.

Nooit meer ……, nooit meer spelen,

Nooit geen snoepjes meer uit delen.

Nooit meer komen, nooit meer voor je zorgen,

Nooit meer na de dag van morgen.

Nooit meer eenzaam, nooit meer aldaar,

Ooit weer samen, met z’n allen bij elkaar.

Kon ik maar even…

 Kon ik nog maar even bij je zijn,

gewoon zomaar heel even,

even met je praten,

over de alledaagse dingen van het leven.

Kon ik nog maar even bij je langsgaan,

of je even bellen,

al was het maar 5 minuten,

om even over mijn werk te vertellen.

Kon ik nog maar even een berichtje sturen,

zomaar 1 of 2:

‘Ik ga even wandelen

ga je anders gezellig mee?’

Kon je nog maar even bij me komen,

al was het maar heel even.

Dan kon ik mijn verhaal even doen

en jij kon me dan bevestiging geven.

Kon ik je maar even spreken,

eventjes naar je toe.

Kon je nog maar tegen me zeggen,

dat ik het heus allemaal wel goed doe.

Dat is wat ik het meeste mis,

die alledaagse dingen.

Praten over van alles en nog wat,

het zijn nu slechts herinneringen.

Als ik weleens onzeker was,

dan pepte jij me op.

Dan gaf je me bevestiging

en zei je: ‘Meid, kom op!’

Tranen weg en nu weer door,

dat is wat je altijd zei.

En ook al ben je er niet meer,

toch leef je voort in mij.

Want ik hoor het je nog zeggen,

dat was ook jouw gebed.

En dat houdt me op de been

en zorgt ervoor dat ik doorzet

Litteken

Ze zeggen,

Dat de tijd alle wonden

kan helen.

Maar dat is een mening

Die ik niet kan delen.

Want een diepe wond

Wordt uiteindelijk

Een litteken.

En die van mij is misschien onzichtbaar

Omdat fysieke sporen ontbreken.

Maar mijn litteken

Loopt van kop tot teen,

Dwars door mijn hart heen.

Kerst zonder jou!

In mijn huis branden de lichtjes

Ze hangen in de boom,

Toch ben ik gevoelloos,

Leef net als in een droom.

Deze kerst is helemaal anders,

Hij gaat zo kil voorbij,

de eerste keer vieren,

zonder jou hier dicht bij mij.

Mijn mond trilt,

In mijn ogen vormt een traan,

Ik kan het niet geloven

Dat ik je moest laten gaan.

Toch weet ik wat je zeggen zou:

komaan het leven gaat door.

Dus probeer ik alsnog te genieten,,

ondanks dat ik je nog maar net verloor.

Jouw weg

Jouw weg was als geen ander,

Uniek met vele bochten.

En ondanks dat er stukjes doodliepen

Heb je altijd teruggevochten.

Wat ben ik trots

Op wat je hebt bereikt.

Jouw weg is de allermooiste

Omdat hij op geen ander lijkt.

Jouw weg heb je altijd gevolgd,

Met alle zijwegen van dien

Want deze weg moest je volgen

Om de zon te kunnen zien.

Zij,

Het was op een gewone uitgangsdag,

Dat hij haar zittend op een vuilnisbak

Huilend om de liefde zag.

Hun reisdoel planden ze kant en klaar,

Namen dezelfde levenstrein,

al zittend tegenover elkaar.

De trein maakte zijn vertrouwde geluid,

Zij reed naar voor,

En hij achteruit.

En zo reisden ze van begin naar begin

Gaven 2 kinderen het leven

En reden samen de toekomst in.

En plots werd die toekomst een groot gemis,

Geluk vervangen door boosheid

omdat het zo oneerlijk is.

toch raken we je nooit meer kwijt,

want voor eeuwig zal men over je praten,

Zodat de herinnering nooit slijt.

Jij bent nu een vogel….

Je bent nu een vogel, zwevend in de lucht,

Vrij om te vliegen naar waar je maar wil,

Gelukkig bij het maken van elke vlucht.

Wij blijven achter en moeten heel hard wennen,

Niet eenvoudig jou te moeten missen

Maar bij dat je de wereld mag verkennen.

En ook al zouden we het er graag op wagen,

Met jou mee te vliegen,

Jouw vleugels kunnen ons niet dragen.

En stiekem blijven wij dromen,

dat je, als het lente wordt,

Af en toe in onze tuin zal komen.

Je ziel leeft voort in mij

Is dit iets wat ik echt beleef

Is dit een droom die geen reden heeft

Als ik ontwaak is dit weer voorbij

Dan sta jij weer bij mij

Ik zie je waar ik kijk

Voor eeuwig zij aan zij

Ook al is verdriet ongrijpbaar

Je ziel leeft voort in mij…

Je zal nooit meer verdwijnen

Jouw licht blijft binnen in mij schijnen,

De warmte van jou zal nooit verdwijnen.

Het kaarsje brandt dag en nacht,

De pijn wordt minder dan verwacht.

In stilte zeg ik zachtjes jouw naam,

Je bent en blijft in mijn bestaan.

Ik voel de liefde en ik weet,

Dat ik jou nooit, neen, nooit meer vergeet.

Je zweeft als een vlinder rondom mij,

Nu morgen en voor altij…

Je leefde je eigen leven

Al konden je benen het niet meer aan,

je had genoeg aan je bestaan.

Weinig bezoek dat je nieuwe thuis vond,

Enkel de tocht door je deur die altijd openstond.

Van een dokter moest je niet weten,

Een sigaretje liet je je rolstoel even vergeten.

Wanneer een treurige herinnering opdook,

Liet je ze gestaag verdwijnen in sigarettenrook.

En zo leefde je je leven op je eigen wijs,

Tot je plots vertrok op je allerlaatste reis.

Je blijft altijd heel dichtbij

Hoe breekbaar is het leven

Hoe kwetsbaar, hoe teer.

Nu jij hier niet meer bent,

besef ik dat temeer. 

Ik wil je niet verliezen,

maar moet je laten gaan.

Ik draag je liefde met me mee,

maar voel opnieuw een traan.

Soms ben ik bang dat ik je vergeet,

Hoe je aanvoelde, je geur,

Hoe je stem klinkt, je ogen stralen,

Jouw unieke geur.

Dan ga ik naar je kast,

Ruik ik aan je spullen,

voel ik jouw aanwezigheid,

kan ik mij helemaal met herinneringen vullen.

Troost is de herinnering,

aan wie je was voor mij.

Diep geworteld in mijn hart,

blijf je altijd heel dichtbij.

In gedachten ging hij varen

in gedachten ging hij varen

met de zeilen strak gespannen

om zijn pijn te laten bedaren

en zijn geest te laten ontspannen

hij was niet klein te krijgen

tot op zijn laatste dag

met zijn laatste kracht reikte hij zijn hand

totdat hij daar opeens stil lag

hij hoorde de zuster nog komen

terwijl zijn gedachten al afdreven

met het bootje uit zijn dromen

verliet hij zo ons leven

in gedachten ging hij varen

op zee, op avontuur

om over het water uit te staren

en zo te ontkomen aan zijn laatste uur

maar zijn schip kwam nooit meer aan wal

de mist loodste hem in de verkeerde richting

nu beland op kabbelend open water

bevind hij zich op de koers naar verlichting

de verlichting naar een betere plek

en verlichting van de pijn

want met een lichaam vol met kanker en morfine

kon hij toch niet meer zichzelf zijn

in gedachten ging hij uit varen

met zijn gezin naast hem op dek

Ik zal aan je denken.

Je ging,

maar je bent niet echt dood,

Want ik zal aan je denken.

Als het leven arbeid vraagt,

en ik moe ben maar voldaan,

dan zal ik aan je denken.

Als ik de waarheid hoor,

en de eenvoud gadesla,

dan zal ik aan je denken.

Als het even moeilijk wordt,

maar humor helpen kan,

dan zal ik aan je denken.

Als ik eenzaam achterblijf,

en de herinneringen niet meer delen kan,

dan zal ik aan je denken.

Als op een dag,

Ik ook ooit moet gaan,

Dan zal ik aan je denken.

Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij

Ik zou willen weten,

en het nooit meer vergeten,

hoe het daarboven met je is.

Ik zou willen vragen

tot in het einde der dagen,

of je het voelt hoeveel ik je mis.

Ik zou willen horen,

hoe je net als tevoren

verhalen vertelt over vroeger en toen.

Ik zou willen zwijgen,

om jou terug te krijgen,

al is het alleen maar voor een knuffel of een zoen.

Waar moet ik gaan zoeken

of ik jou nog kan bezoeken,

voor jouw lach, liefde en bestaan.

Waar schijnt de zon jouw licht,

straalt ze warmte op je gezicht,

is het dichtbij of ver van mij vandaan?

Ik schrijf je vandaag over al mijn vragen,

mijn herinneringen van alle mooie dagen,

ik wil je laten weten wat ik nog niet had gezegd.

Ik schrijf je vandaag over mijn tranen en al wat ik bedoel,

wil je laten weten hoeveel verdriet ik nu voel,

zo vele dingen zo vaak opzij gelegd.

Ik schrijf je vandaag wat dichter bij mij.

Ik mis je in alle kleuren

Er zijn geen vaste kleuren
het is niet blauw of geel
je kunt in rood ook zeggen
ik mis je heel erg veel

er zijn geen strakke lijnen
soms is het bruin, soms groen,
verdriet past niet in hokjes
van hoe je het moet doen

soms schilder ik dat ik je mis
en kies ik glanzend goud
omdat ik daarmee zeggen kan
hoeveel ik van je houd

soms verf ik dwars door het papier
met inkt zo zwart als roet
omdat ik echt niet weten zou
hoe het nu verder moet

ik klieder vaak ook maar wat aan
en het wordt een bonte boel
als ik me soms meer pimpelpaars
en dan weer knaloranje voel

soms teken ik een witte stip
met grijze cirkels er om heen
ik zit er ergens midden in
en voel me helemaal alleen

in alle kleuren van mijn tranen
denk ik elke dag aan jou
dus als de zon weer schijnen gaat
heb ik een regenboog van rouw.

Ik mis je

Ik mis je als ik ’s morgens opsta

Ik mis je midden in de nacht

Ik mis je als ik ’s avonds thuiskom

En niemand op me wacht.

Ik mis je als ik over straat loop

Ik mis je armen om me heen

Ik mis je altijd overal

Ik mis je helemaal alleen

Ik mis je in de kleinste dingen

In elke tel van mijn bestaan

Ik mis je toen en nu en later

Bovenop en onderaan

Zeg me waar ik jou kan vinden

Waar het gedicht verborgen is

Dat met de allermooiste woorden

Vertelt hoeveel ik je nog mis.

Dat je me hoop geeft en vertrouwen

En me stil en ongevraagd

Voorzichtig in haar armen neemt

En naar de eerste morgen draagt.

Waar het missen minder zwaar voelt

Waar ik het omhelzen mag

Waar ik het voorgoed bewaar

In elke voetstap van mijn dag

Ik heb een kaarsje aangestoken

Ik heb een kaarsje aangestoken,

ze geeft wat extra licht.

Je bent in mijn gedachten,

ik zie een lach op je gezicht.

Ik ruik nog steeds jouw geur,

je voetstappen hoor ik nog steeds.

Ik denk nog vaak: hoe het zou zijn,

als je er nog was geweest.

Het is koud maar ik voel nog steeds je warmte,

herinner me nog elk moment.

En ondanks je afwezigheid

voel ik dat je bij me bent.

Een vogel, een bloem,

het zijn jouw signalen,

net als dat ik jou zie,

in een vlinder of in zonnestralen.

In de stilte die is ontstaan

hoor ik je nog praten.

Dan denk ik weer

aan de tijd dat we samenzaten.

Jouw stoel is leeg, het is donker,

maar toch is er wat extra licht.

Ik heb een kaarsje aangestoken

denk aan jou en zie een lach op je gezicht.

Stuur mij een Engel

Ik loop verloren en alleen
vol bitterheid door straten heen

Ik heb gebeden en gevloekt
Ik dacht: misschien komt alles goed

Ik kijk de hemel vaak nog aan
en vraag: ach waarom moest je gaan

Stuur mij een engel uit de hemel
die mij vertelt waar dat je bent

Een engel waar ik aan kan vragen
of dat jij gelukkig bent

Stuur mij die engel uit de hemel
Een engel die mij zeggen kan

dat jij gelukkig bent daarboven
zodat ik afscheid nemen kan

Er kwam voor jou die laatste reis
naar waar men zegt: het paradijs

Maar ik voel nog jouw zachte hand
Wij hadden toch zo’n hechte band

Ach kon jij hier maar even zijn
dan was er vreugde en geen pijn

Maar ooit maak ik ook die reis
naar waar men zegt: het paradijs

Terwijl…..

Terwijl de lente alle ramen opengooit

en emmers zon over de stoep uitstrooit,

Terwijl narcissen lang en lenig in het gras

Met de wind meedansen alsof alles nog hetzelfde was.

Terwijl de dame aan de overkant een dweiltje slaat

en goochelend met haar stofdoek aan het kuisen gaat.

Terwijl het in de gang traag brieven sneeuwt,

En de nachtman de slaap uit zijn lijf geeuwt,

Worden wij overmand door verdriet,

Omdat jij dit alles nu niet meer ziet.

Overmand door groot verdriet,

Zijn wij er toch zeker van: jou vergeten doen we niet.

Tot vanavond

Tot vanavond zei je,

En daar ging je.

Net als elke andere dag.

Niemand zie vermoedde:

Het was de laatste keer dat ik je zag.

Had ik maar geweten wat nu onomkeerbaar is,

Ik had je vastgehouden,

Je nooit de deur uit laten gaan,

Ik had je gekust,

zodat je nu nog zou bestaan.

Tot vanavond zei je,

En daar ging je,

Net als elke andere dag.

Maar vandaag was het niet meer nodig dat ik op je wacht

Vandaag kwam er gaan avond,

Vandaag kwam al veel te vroeg de nacht.

Vaders gaan niet dood

Vaders gaan niet dood

Die tillen je op

Met mannenarmen

Stoer en stevig

Op hun nek

Daar zit je, daar hoor je

Vaders meisje hoog in de lucht,

De mooiste plek

Met uitzicht over heel je leven

Wijds en ver en ongerept

Zodat je blij en zonder vragen

Niets dan puur vertrouwen hebt.

Vaders gaan niet dood,

Nog niet

En als ze gaan

En stil en kwetsbaar

Zijn vertrokken met de tijd

Zonder afscheid,

Zonder woorden

Raak je meer dan alles kwijt.

Maar vaders gaan niet dood

Die spinnen stevige draden van vroeger

Weven een web van tranen en touw

In elke vezel van verlangen

Gevangen wat hij voelt voor jou

En in dat warme web vol liefde

Word jij moeder, word je ouder

En draagt hij onvermoeibaar ster

Dat kleine meisje

Op zijn schouder

Voor altijd

Want vaders gaan niet dood.

Vandaag vier ik jouw leven.

Zwart in mijn hoofd, zwart in mijn hart,

Terugdenken aan jou,

Maakt me zo verward.

Groot gemis, intense pijn,

Een verdriet kan me zo verscheuren,

waarom kon het niet anders zijn?

Kon ik je nog maar knuffelen – al is het maar heel even ik

of gezellig met je praten

Mijn oprechte aandacht aan je geven

Waarom moet ik aanvaarden dat jij er niet meer bent,

Het is zo moeilijk te bevatten,

Al ben ik dankbaar dat ik je heb gekend.

Verdriet is als golven

Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee
soms, als je denkt te kunnen zwemmen
sleept alweer een golf je mee

Er zijn wel betere momenten
dan denk je, ik heb weer kracht
je moet toch verder leven?
maar dan voel je weer die macht
die radeloosheid heet
die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet

Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen
dat je doorzwemt en het wel redt
als de meeste andere mensen

Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee
vaak wil je niet meer zwemmen
maar, het sleept je net niet mee

Voor pepe

Pepe,

Pepe woont nu in de hemel,

vlakbij de zon,

Pepe, ik wil niet dat je weg bent,

Ik wou dat je hier blijven kon.

Pepe,

Kon ik nog maar even kruipen

Even zitten op je schoot,

Ik ga je enorm missen,

Hoe oneerlijk is de dood.

Wanneer je doodgaat hoef je niet te sterven.

Wanneer je doodgaat hoef je niet te sterven,

als er maar enkele mensen je liefde en warmte erven.

Wanneer je sterft, verdwijn je niet

want zo vele herinneringen blijven,

ook na de fase van verdriet.

Afscheid nemen is een wandeling

en daar waar de wolken in de hemel schuiven,

blijf je staan en kijkt om,

want je wil nog even wuiven

naar je kinderen en kleinkinderen,

familie en vrienden,

je wou dat je ze een adres kon geven,

waar ze jou vanaf nu kunnen vinden.

Papa, welke ster ben jij?

Papa welke ster ben jij?
het zijn er zoveel, mij niet bekend
en niemand die mij kan vertellen
welke mooie ster jij bent…

Ik kijk omhoog naar de zwarte lucht
ik blaas wolkjes van de kou
maar er is geen ster die zachtjes zegt
Lieve meid, ik hou van jou

Papa, welke ster ben jij?
Ik moet nu slapen, ik ben moe
maar in mijn mooiste dromen
vlieg ik direct naar je toe…

Winterkind

De lente kwam toen jij verscheen,

In december was dat

Ondanks dat het buiten sneeuwde

was ik zo blij dat ik de kou vergat.

De weerman zei: er komt nog veel meer,

Het wordt een strenge winter, dat kan niet missen,

Toch was ik gelukkig

Ik zag krokussen en narcissen.

Mijn hart werd warm,

Ik zag de bomen al in knop,

Ondanks dat het buiten vroor

Voelde ik vlinders in mijn kop.

Je kwam in December ging in april,

De lente heeft…… jaren geduurd,

Dan werd alles plots stil,

En werd ik de winterse kou ingestuurd.

Een geliefde blijft altijd deel van jou

Het regent buiten, de srraten zijn nat,

Mijn hart is leeg wanneer ik loop door een doostille stad.

Dit huis, deze portiek, hier stond ik met jou,

De liefde verwarmde ons, nooit last van de kou.

Je lichtblauwe sjaal hangt nog steeds in de gang,

Ik herinner me nog hoe hij kriebelde tegen mijn wang.

Het is gek welke herinneringen je bovenhaalt, allemaal,

Gewoon door het zien van zo’n lullige sjaal.

Maar ik weet: alles waar je van houdt blijft je warmte geven,

Ook al is het niet zo lang als je wou bij je gebleven.

En ook al ging niet alles zoals je wou,

Een geliefde blijft altijd een deel van jou.

Ze genoot van de kleine dingen

Ze genoot van de kleine dingen,

die een ander vaak niet ziet,

haar man en gezin,

of op de radio een lied.

Een kopje koffie na de markt,

een bezoekje op zijn tijd,

een leuk gezegde op de kalender,

of op de camping het ontbijt.

Een onzichtbaar afscheid.

Geen contact, een groot verdriet,

radeloos ver weg van jou.

Hopende dat je zou weten,

Hoeveel ik van je hou.

Geen knuffel, geen zoen,

niemand om je heen,

Een gang donker en kil,

Daar lag je dan, helemaal alleen.

De ziekte kwam onverwacht,

niemand was ervoor klaar.

En toch liet je ons achter

en ging je naar daar.

Mijn hart voelt koud,

mijn stem blijft stil.

Jou vanaf nu te moeten missen

is iets dat ik niet wil.

Een onzichtbaar afscheid,

waarbij ik je wil laten weten

Dat ik jou hier beneden

nooit meer zal vergeten.

De allerlaatste trein

En plots komt daar de allerlaatste trein,

altijd veel vroeger dan hij had moeten zijn.

Toch weet iedereen dat hij zal komen,

wagons gevuld met je verleden en je dromen.

Heel je leven, achter beslagen ramen,

herinneringen aan het geluk en de tranen.

En dan stap je van het donkere perron,

op je allerlaatste trein op weg naar de zon.

Altijd samen, nu alleen

Een leven lang verbonden,

vervlochten met elkaar.

Maar na zo’n lange tijd van samen

lijkt nu toch het einde daar

Hoe dan nu los te laten?

Hoe te laten gaan?

Het voelt nog zo onwerkelijk,

er straks alleen voor te staan.

Een leven lang samen,

2 zielen werden één

Als jij straks in de hemel bent

gaat mijn hart daar ook een stukje heen.

Maar al moet ik je hier nu missen,

in mijn hart blijf je altijd.

En met het vooruitzicht op de hemel

raak ik je nooit werkelijk kwijt.

Het is goed nu lieverd

ga maar slapen, je bent moe.

Ik laat je los in liefde

en kom later naar je toe.

Kijk omhoog

Lieve schat,

Droog je tranen

Geef mij je verdriet

Ook al zit ik niet naast je

Echt weg ben ik niet

Als de dag aanbreekt

Ben ik dicht bij jou

Voel hoe de zon

Je verwarmt in de kou

Kijk omhoog door je tranen

De zon schijnt voor joou

Met elke straal laat ik je voelen

Hoeveel ik van je hou

Lieve schat,

Droog je tranen geef mij je verdriet

Ook al zit ik niet naast je

Echt weg ben ik niet.

Als het donker wordt

En de zon ondergaat

Kijk dan naar de sterren

Voel dat ik jou niet verlaat

Kijk omhoog door je tranen

De sterren geven licht in de nacht

Het donker duurt maar even

Weet dat de zon al op je wacht